Սիրում եմ Ոչինչը,
Աչքերն այնքան ջինջ են:
Նստում է խավար ջրհորի տակին
Լսում է միայն իր արձագանքի
Միալար ու հին
Ղողանջները սին:
Նա մի ժամանակ պարան էր հյուսել,
Հյուսել ու խոսել էր, և ու՞մ էր սպասել:
Ոչ ոք չի իջել խորքն այդ ամայի,
Չի էլ բարձրացել,
Որ նրան հանի:
Հասկացե՞լ է նա, թե՞ չի հասկացել,
Որ ջրհորի մեջ միայն մի տեղ կա
Նա՛ է այն ներկան, էլ ոչ ոք չկա…
Իմ Ոչինչը ջինջ
Աչքերով հոգնած
Որսում է փոքրիկ աղի փշուրներ,
Ջրի հետ խառնում
Ու վեր է հանում
Ու միայն դա՛ է
Եվ ուրիշ ոչինչ,
Այնտեղ միայն նա՛ է,
Որ սպասում է ինձ
Ու էլ չի սպասում
Իր ծանր, հանգչող արձագանքներում…
Լիանա Տեր-Պողոսյան 