Ես կփորձեմ գտնել անհունի վերջը, ի վերջո հանգիստ լինելու համար:Կփորձեմ սահման գծել տիեզերքին, ձեռքերով ցույց տալ արևի ու աստղերի չափը, մատներիս վրա կհաշվեմ բոլոր աստղերն ու մոլորակները ու ի վերջո կհանգստանամ:
Ես կանեմ աներևակայելի մի բան` անպատմելիի համար բառեր կգտնեմ, ցույց կտամ այն , ինչը չի երևում, համը ու բույրը կխառնեմ իրար ու կհիշեմ քեզ:Ես այդ կանեմ առանց արցունքների ու հոգոցների, որովհետև արտասվում են կորցրածի համար, իսկ ես քեզ ունեմ, իմ ցանկությունները բոլորն էլ իրական են, ու հիմա, հենց հիմա ինձ համար անհնարին ոչինչ չկա…
Կարողությունների այս առատության մեջ պակասում է մի բան` ցանկությունը, որից ես այնքան տխուր եմ…Ես, որ հիմա անցյալի, ներկայի ու ապագայի մի խճճված կծիկ եմ , որից կախված երեք թելերից ոչ ոք չի կարող պարզել, թե որը ինչ է, ե’ս, որ կարող եմ իմ մեջ պարփակել անհնարինն ու անսահմանը, ե’ս, որ նույնիսկ ցանկության դեպքում չեմ արտասվի, ե’ս, որի առաջ բացված են բոլոր ճանապարհներն ու դռները, որը ամենակարողության այնպիսի շշմեցնող զգացումով է ներշնչված, որը գիտե բոլոր կախարդությունների, հրաշքների, բոլոր գաղտնիքների, գաղտնագրերի ու փականների խորհրդավոր լեզուն, որի երևակայությունը ոչ մի սահման չունի, որն իրեն երկրորդ Կրիշնա է համարում, հիմա տխուր եմ…
Ես անզոր եմ, թույլ, նվազ, այրված ձեռքերով ու ոտքերով, խանձված դեմքով ու խճճված մազերով մի վայրենու ու կիսաիմաստունի խառնուրդ եմ:Ես եղունգներս եմ կրծել անկարողության ցավագար գալարումների մեջ, արյունոտել եմ լեզուս, պահելով այն վայնասունը, որը արձագանքում է իմ ներսում ու սրտիս հետ բաբախում:
Ես անգիտակից վազվզոցի մեջ կորցրել եմ ներբաններիս զգայունությունը, վայրենու իմ արյունոտ պատառներից, որոնք կուլ են գնում առանց ծամվելու, կորցրել եմ համի զգացողությունը, ցանկությունների առատության մեջ կորցրել եմ այն, ինչը այնքան շատ էի ուզում, իմ այս ամբողջ իմաստության մեջ կորցրել եմ իմ իմաստը, ամբողջի մեջ`անհատին, շրջանագծի կենտրոնն եմ կորցրել, իսկ տիեզերքի մեջ`իմ փոքրիկ Երկիր մոլորակը, իմ տունը, ինձ ու քեզ…
Ես ուզում եմ բառեր գտնել ու պատմել անպատմելին, պատմել, թե ինչքան եմ քեզ սիրում, ուզում եմ ցույց տալ այն, ինչը չի երևում, ցույց տալ, թե ինչպես եմ իմ մեջ մեռնում ես, ուզում եմ համը և բույրը խառնել իրար ու համբուրել քեզ:Ես այդ ամենն ուզում եմ անել առանց արցունքների, որովհետև գիտեմ, որ արտասվում են կորցրածի համար, անիրականի համար, իսկ իմ ցանկությունները բոլորն էլ իրական են ու հիմա, հենց հիմա ինձ համար ոչինչ անիրական չի թվում:
Անկարողությունների այս առատության մեջ ներկա է միայն ցանկությունը, որից ես այնքան տխուր եմ:
Ես փրկություն չեմ ուզում, իմ այս քաոսն ինքնին փրկություն է:Յուրաքանչյուր շարժումով առաջ եմ գնում այնտեղ , ուր չեմ եղել:Ինձ համար տանելի ոչինչ չպիտի լինի, որպեսզի իմ շարժմանը չխանգարի:Ես առանց այդ էլ հեղեղի պես ինձ հետ շատ բան եմ բերում ու այդ ամենը ինձ ինձ թափ և ուժ է հաղորդում:Ես իզգոյ եմ, մի անհագ լուծույթ, ուր ամեն ինչ հալվում է:Ինչպես սարից գլորվող ապառաժ, ինձ ոչիչ չի կանգնեցնի, ես անպայման կփշրվեմ այնտեղ` ներքևում, ինձ հետ բերելով ահռելի ավերածություններ:Իմ գերեզմանը միակը չի լինելու, ինձ հետ այնքան բան կմեռնի:Ես գիրք եմ առանց վերջաբանի, որովհետև սկզբից մինչև վերջ վերջաբանի մասին եմ պատմում, ես սպասումներ չունեմ, որովհետև իմ մեջ անխուսափելիի նկատմամբ հավատ կա, դեպի ճշմարտությունն ու արդարությունը` մի մեծ ձգտում:Ես ըմբոստների մի ոհմակ եմ, ընդվզումների լեգենդ, չկոտրվող, ճկուն մի մետաղ, և այս ամենի գիտակցությունը ինձ այնքան ուժ ու թափ է տալիս, որ ես չեմ վախենում նեխող ջրափոս դառնալուց, դա կլինի հետո, այնտեղ, առջևում, իսկ հիմա…. ես հեղե’ղ եմ:
Լիանա 1998
Լիանա Տեր-Պողոսյան 